دیدن روزگار عادل فردوسی‌پور مرا به یاد این روایت انداخت. در یک سال گذشته که برنامه نود را تعطیل کردند و اجازه ندادند عادل، فوتبال گزارش کند با بهانه و بی‌بهانه نام او در برنامه‌های تلویزیونی به ویژه در شبکه سه برده می‌شود و نکته جالب این است که در اکثر مواقع نام بردن از او با نیکی و آرزوی بازگشت‌اش همراه است.
اتفاقی که فکر می‌کنم مدیران تلویزیون به ویژه مدیر جوان شبکه سه، آن را دوست ندارند و از تکرار نام عادل در قاب تلویزیون و حتی رادیو خشنود نیستند. حمایت‌های برخی از مهمان‌های تلویزیون از فردوسی‌پور برای مدیران صداوسیما حس گل‌به خودی دارد آنهم درست در دقیقه ۹۰!
جای خالی نود، به شدت محسوس است. وضعیت فوتبال ایران دهشتناک است و عادل فردوسی‌پوری نیست که اختاپوس‌هایی را که به فوتبال چنگ زده‌اند به چهار میخ بکشد. جوانی که در کنار فردوسی‌پور، نامی برای خود دست و پا کرده است و امروز جای استاد نشسته است، بیشتر به فکر گفت‌وگوهای طنز با اهالی فوتبال است و دوست دارد همه از برنامه‌اش راضی باشند و به کسی برنخورد.
گاهی هم که به مسائل اساسی فوتبال ورود می‌کند، افرادی مثل تاج که باید پاسخگوی سوال‌های زیادی در مورد عملکرد خود باشند، با ورود به مسائل حاشیه و مقایسه برنامه او با نود، برنامه فوتبال برتر را به حاشیه می‌برند و مجری جوان را عصبانی می‌کنند.
در بازپخش سریال «پژمان» اسم برنامه نود را سانسور کردند. صدای عادل را در تکرار فوتبال‌های جذاب حذف کردند تا مردم فراموش کنند، زمانی نودی بود و عادلی.
اهالی فوتبال و حتی آنهایی که لیگ برتر ایران را جدی دنبال نمی‌کردند، دل‌شان برای نود و مجری جذاب‌اش تنگ شده است و ناخودآگاه دوشنبه شب‌ها حوالی ساعت ۱۱، شبکه سه را می‌گیرند تا نود ببیند. بماند که برخی با دیدن برنامه فوتبال برتر دوباره کانال را عوض می‌کنند و باری هزارمین بار ستایش را می‌بییند.
مردم آن قدر عادل را دوست دارند که حاضر هستند برای برنامه‌های گاه و بی‌گاه اینترنتی او حجم بخرند و پای برنامه‌های جذاب او بنشینند.
عادل فردوسی‌پور تلنگری برای همه ماست. اگر کارت را درست انجام بدهی، مردم می‌فهمند و فراموشت نمی‌کنند حتی اگر عده‌ای زمین را به زمان بدوزند تا ردی از شما در کائنات نباشد اما باز هم اگر در دل مردم نشسته باشید از شما حرف زده خواهد شد.»
