امروز روز اخراج «حضرت آدم» از بهشت است

به گزارش سایت خبری مدآرا؛ بنا به روایتی از امام صادق علیه‌السلام در نخستین روز ماه ذی القعده حضرت آدم علیه‌السلام از بهشت رانده شد و به امر پروردگار متعال به زمین هبوط کرد و چون در آن استقرار یافت، از کردار خویش و تبعات منفی آن بسیار ناراحت و اندوهگین شد و به مدت چهل شبانه‌روز در بالای تپه “صفا” در کنار خانه خدا به سجده رفت و از فراق بهشت و دور شدن از جوار رحمت الهی، بسیار گریست.

تا این که جبرئیل امین بر وی نازل شد و توبه‌کردن را به وی آموخت و او را به غسل و طهارت و احرام و تلبیه و سایر أعمال حج آموزش داد و آدم علیه‌السلام از روز نهم ذی الحجه به أعمال حج پرداخت. گفتنی است خداوند متعال در چند جا از آیات قرآن مجید به مسئله هبوط حضرت آدم علیه‌السلام و توبه وی اشاره کرد، از جمله در سوره بقره(۲)، آیات ۳۵ تا ۳۸.

مکان دفن حضرت آدم (علیه السلام)

درباره ی مکان دفن حضرت آدم (علیه السلام) سید بن طاووس نقل کرده است که: در صحف ادریس خوانده ام که آدم (علیه السلام) ده روز بیماری تب را تحمل کردند و سرانجام وفات نمودند و روز وفات ایشان جمعه یازدهم محرم بود و در غاری که در کوه ابوقیس رو به مکه بود مدفون شدند. همچنین عامه و خاصه از وهب بن منبه روایت کرده اند که: شیث، آدم (علیه السلام) را در غاری که در کوه ابوقیس است که آن را «غار اکنز» می گویند، دفن نموده است…

فوت حوا یک سال بعد از آدم (علیه السلام)

با توجه به روایات موجود درباره ی طول عمر حضرت آدم (علیه السلام) سال هایی تا حدودی نزدیک به هم ذکر شده است به نحوی که به سند معتبر از حضرت صادق (علیه السلام) آمده است که: حضرت رسول (صلی الله علیه واله) فرموده اند؛ عمر شریف آدم (علیه السلام) نهصد و سی سال بوده است و سید بن طاووس گفته است که: در سفر سوم تورات یافتم که عمر حضرت آدم (علیه السلام) نهصد و سی سال بوده است، و محمدبن خالد برقی در کتاب بدا از حضرت صادق (علیه السلام) روایت کرده است که: عمر آدم نهصد و سی سال بوده است.

همچنین سید بن طاووس در نقلی دیگر می گوید: در صحف ادریس خوانده ام که عمر حضرت آدم (علیه السلام) از روزی که روح در او دمیدند تا وفات هزار و سی سال بوده و حوا بعد از او یک سال و پانزده روز بیمار بود و پس از آن فوت نمود و در کنار قبر حضرت آدم (علیه السلام) مدفون شد.