میان «دولت‌ اسلامی» و «اسلام دولتی» فرق زیادی وجود دارد. دولت اسلامی خادم مردم است ولی اسلام دولتی، توجیه‌گر امیال حکمرانانی است که اراده خود را به نام اسلام بر مردم تحمیل می‌کنند.

تاریخ 43 سال گذشته نشان می‌دهد در هیچ مقطعی از عمر نظام جمهوری اسلامی، حتی در ماجرای اشغال سفارت آمریکا چنین حجمی از هجمه و فشار روانی - سیاسی بر کشورمان سابقه نداشته است و هرگز تا این حد، دامنه واکنش‌ها علیه نظام، فراگیر، متنوع، چندوجهی، ادامه‌دار و پرصدا نبوده است.

شهردار یک شهر بزرگ در شمالغرب با وثیقه میلیاردی آزاد شده بود، صلاحیت وی برای عضویت در هیئت مدیره سازمان نظام مهندسی رد گردیده بود، بدون کنکور وارد دوره دکترا شده و سهمیه عامه را از آن خود کرده بود؛اما بعد از برکناری از سمت شهرداری منطقه، در تهران شهردار منطقه بزرگ‌تر شده بود.

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: اینکه در یک هفته قیمت مسکن، ارز، سکه و خودرو به گونه‌ای شوک‌آور افزایش یابد، نشانه چیزی جز ناتوانی مدیران دولتی در اداره کشور نیست.

یکی از اقتضائات ضروری حکومت در دنیای امروز "التزام به قانون" است. از ادعای آن دسته از عالمان دینی که "چون ما شریعت داریم، پس بی‌نیاز از قانون هستیم"، بیش از یکصد سال می‌گذرد، و هنوز عده‌ای از علما در همان فضا سیر می‌کنند.

روزنامه جمهوری اسلامی در یادداشتی به بیانیه ضدایرانی و مشترک عربستان و چین علیه ایران اشاره کرده و در بخش هایی از آن نوشته است.

به توصیه‌های خیرخواهانه‌ای که ماههاست افراد وفادار به انقلاب و نظام جمهوری اسلامی به حکمرانان برای ایجاد تغییرات اساسی در دولت و آوردن افراد کارآمد می‌کنند، نه‌تنها عمل نمی‌شود بلکه اگر فردی کنار می‌رود یا کنار گذاشته می‌شود فرد ضعیف‌تری به جای او می‌گمارند! گوئی حضرات حکمرانان تخصص بی‌نظیری در انتصاب و انتخاب ضعفا برای مسئولیت‌هائی دارند که به مدیران قوی نیازمند هستند.

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: سفره رنگین تحریم همچنان برای عده‌ای گشوده است و کاسبان تحریم همچنان به منفعت ‌اندوزی و فربهی ادامه می‌دهند.

درباره چرائی تظاهرات ضد دولتی مردم چندین شهر چین در هفته‌های اخیر، روایت‌های مختلفی وجود دارند که از قرنطینه تست کوید صفر شروع و به قرنطینه «رمز یوآن» ختم می‌شوند. هرچند خود این چرائی‌ها هم اهمیت دارند ولی مهم‌تر از آنها نوع انعکاس اخبار تظاهرات مردم در رسانه‌هاست.

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:کسی برای دشمنش هورا نمی‌کشد. کف نمی‌زند حتی اگر از خودی دلخور باشد. حتی اگر قهر باشد باز هم برای کسی که از او زخم در پهلو دارد، شادخوانی نمی‌کند.