گنجی نوشت: دهان پلیس باید پاک باشد. پلیس نمی‌تواند وقتی خسته و عصبانی شد، فحاشی کند یا در قبال فحاشان مقابله‌به‌مثل کند. پلیس نباید متهم یا مجرم را ارزش‌گذاری شخصیتی کند و سپس برخورد نماید.

جوان نوشته تابلوداران اصلاح هیچ دشمنی را به رسمیت نشناختند، هیچ تجزیه‌طلبی را ندیدند، هیچ قطعنامه‌ای را محکوم نکردند...برخی خبرنگارانشان برای اینترنشنال تولید محتوا و از علی کریمی حمایت کردند.

روزنامه نزدیک به سپاه نوشت: نباید از عدم مشارکت سینماگران غرب‌زده در فجر امسال خم به ابرو آورد. دیکتاتورهای عرصه‌ی فرهنگ باید بدانند که جای‌شان با افراد باسواد و جوان از سراسر کشور پُر می‌شود و دیگر انحصاری به ایشان تعلق ندارد که به‌واسطه‌ی آن برای صاحب خانه چشم و ابرو بیایند. 

روزنامه اصولگرای جوان در شماره امروز خود با انتشار تصویری از ارسلان مطهری، به اشک‌های او برای مردم داغدیده ایران واکنش عجیبی نشان داد و نوشت: اشک تمساح!

پلیس از دستگیری یکی از فوتبالیست‌های پرحاشیه در یک پارتی شبانه با حالت مستی خبر داد، فوتبالیستی که در ایام آشوب گاهی با ساعدبند سیاه به زمین می‌آمد و شادی نمی‌کرد که نشان دهد عزادار کشتگان آشوب است!

دکتر داود فریدپور، پژوهشگر ارشد مطالعات راهبردی و دکترای علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی در باره دهه هشتادی ها به روزنامه جوان گفت:پدیده‌های اجتماعی را نمی‌توان تک‌بعدی موردی قضاوت قرار داد و یک عامل را به عنوان رمز موفقیت یا شکست معرفی کرد و در این مورد هم همین است.

روزنامه جوان در مطلبی علیه ترانه علیدوستی و یک چهره اصلاح طلب نوشت: علی شکوری‌راد بارها نشان داده صرف هیجان یا مطابق سیاست استادیومی موضع‌گیری می‌کند و کنشگری سیاسی‌اش مبتنی بر ادله و منطق نیست.

باید برای وضعیت حجاب فکری عاجل کرد. فکر عاجل هم به‌معنای مقابله فیزیکی و حذف بی‌حجابان از جامعه نیست.

شهریار آهی، فعال سیاسی و بیزینس من و سخنگوی گروه‌های لیبرال دموکرات مخالف نظام جمهوری اسلامی ایران است. او دو روز پیش در تلویزیون تروریستی ایران اینترنشنال حاضر شد و ضمن گفت‌وگویی در مورد وقایع اخیر در ایران، در عبارتی عجیب گفت که جوانان امروز ایران می‌دانند که «نباید از تجزیه ایران و از سوریه‌ای شدن ایران بترسند.»

روزنامه جوان نوشت با اشاره به تمام شدن اعتصابات نوشت: نهایت ماجرا، بوق زدن، بستن برخی کافه‌های معدود و پایین کشیدن کرکره برخی مغازه‌ها بود که آن هم در میان خیل عظیمی که کسب‌شان به راه بود و اعتصابی نداشته بودند، گم بود.