محمد فاضلی پس از ماجرای قطع میکروفنش در تلویزیون نوشت: آمده بودم به دور از هیاهو، در زمانه‌ای که دعوت به عدم مشارکت، تحسین و لایک بیشتری دارد، از ضرورت مشارکت و قرار دادن کشور در مسیر «عقلانیت بهبود تدریجی اما مستمر» بدون تندروی بگویم. و اتفاق دیشب در تلویزیون هیچ تغییری در این باورم ایجاد نکرده است.

مسعود پزشکیان، نامزد انتخابات ریاست‌جمهوری گفت: ایران هویتی است که از همه اقوام تشکیل شده است و همه ما بدون ایران معنا نداریم.

علی مطهری در واکنش به تنش در میزگرد پزشکیان گفت: مقصر اسفندیاری است، مجری نباید میکروفن را قطع می‌کرد.

فاضلی نوشت: آقای رئیسی چای دبش بیخ گوش شما رخ داد. ۳۶ هزار نفر کارزار گزارش دقیق تخلف چای را امضا کرده‌اند. شما که این قدر حساسید، دستور دهید این گزارش تدوین شود. مردم ایذه هم خوشحال‌تر می‌شوند. این سخنرانی شما هم باورپذیرتر می‌شود.

روزنامه اعتماد نوشت: ایران «جامعه مسائل حل‌نشده» شده است. تلخ‌کام باید گفت: ایران، حداقل دو سه دهه سخت، انباشته از عدم قطعیت، و ظرفیت بروز مسیرهای بسیار ناخرسندکننده را در پیش دارد.

محمد فاضلی، جامعه‌شناس در واکنش به پرونده شلاق خوردن رویا حشمتی نوشت: در روز مادر شلاق زدید و آنرا به قانون منتسب می‌کنید؟ قانون برای حفظ حرمت آدم‌هاست، برای آنکه در صلح و آرامش زیست کنند، نه برای آنکه از شنیدن خبر ۷۴ ضربه شلاق بر تن زنی هم‌وطن، قلب‌ها شرحه شرحه شود. بعید است نفهمید، بی‌شرمانه تعمد دارید در رنجاندن جامعه، در زخم زدن، در تحقیر کردن.

محمدفاضلی جامعه‌شناس گفت: نظام گزینش و نظام ایدئولوژی سیاسی دائم یک جناح را نامطلوب شمرده و حذف می کند. حال با تنگ شدن دایره خودی‌ها، همان‌هایی که مانده اند دوباره تقسیم بردو می شوند، و مدل تقسیم بردو جلو می رود. این مدل تقسیم برد زمانی بروکرات های تحصیل کرده را بیرون انداخته و سپس نوبت به درجه دو ها رسیده است.

در دولت سیزدهم و در اعتراضات سال گذشته اساتید بسیاری از دانشگاه اخراج شدند؛ آن‌هم به دلیل محدودیت در آزادی بیان و عنوان کردن اظهارنظرات‌شان.

محمد فاضلی، جامعه‌شناس در واکنش به سخنان رئیسی که گفته بود «‏آینده را برای اقتصاد، سفره مردم و معیشت بسیار روشن می‌بینیم» نوشت: دیدن در اقتصاد، شاخص و روش دارد؛ اصولاً همگان باید ببینند، آنچه کمترین اهمیت را دارد، دیدن شماست.

هر کس سابقه حمایت مردم از تیم‌ملی فوتبال در بازی ایران و استرالیا، ایران و آمریکا یا حتی همین چهارسال پیش، در جام‌جهانی روسیه را به خاطر داشته و شادی آنها در قبال پیروزی‌‌‌های تیم ملی فوتبال ایران را دیده و شاهد این روزهایی باشد که برخی آرزو می‌کنند تیم ببازد، برای گل‌‌‌های تیم رقیب شادی می‌کنند و پرچمش را بالا می‌‌‌برند، جا دارد از خود بپرسد، چه شده است و این پدیده نتیجه چیست. جامعه ایران در کنار همه شکاف‌‌‌ها و زخم‌‌‌هایش، شکاف و زخم ناشی از تقسیم‌شدن به دو بخش بر محور تیم‌ملی فوتبال را نیز این روزها شاهد است. این پدیده نیز مانند دیگر پدیده‌‌‌های اجتماعی چندعلتی است؛ اما من بیش از هر چیز، آن ‌‌‌را به بسط افراطی و خارج از قاعده سیاست به همه‌چیز و هر عرصه‌‌‌ای نسبت می‌‌‌دهم.