تحلیلگر مسائل سیاسی کشور نوشت: رقیب ما در این مرحله نامزدهای دیگر نیستند، چون اگر مشارکت در سطح پایین باشد، در درجه اول نامزد موردنظر ما پیروز نمی‌شود، سپس حتی اگر پیروز هم شود فایده چندانی ندارد. نه فقط در این مورد، بلکه در گذشته هم مطلوبیت سیاسی هنگامی حاصل می‌شد که مشارکت بالا باشد.

روزنامه جوان با حمله به اصلاح طلبان و پزشکیان حضور او در انتخابات را اسم رمز فتنه خواند.

عباس عبدی تحلیلگر اصلاح‌طلب به پزشکیان توصیه کرد: مبادا وعده‌هایی مثل نصف شدن تورم را بدهید.

عبدی، فعال سیاسی نوشت: اگر گمان رسمی این بوده که پزشکیان شانسی ندارد و فقط مشارکت را اضافه می‌کند؛ پیشنهاد می‌کنم فوری او را از بازی انتخاب خارج کنید تا خطای ۷۶ و ۹۲ تکرار نشود، چون به احتمال فراوان در دور اول تمام است.

عباس عبدی نوشت: آقای آخوندی گرچه در ظاهر برای نامزد شدن آمده‌اند ولی فارغ ازاین که با متن خوانده شده ایشان موافق یا مخالف باشیم بدون تردید فراتر از ظرفیت‌های انتخاباتی متعارف ایران بود و این چیزی بود که خودشان هم می‌دانستند. اگر قرار بود صاحب چنین متنی را نامزد جبهه کنید چرا یکی یا چند تن از اعضای جبهه اصلاحات و احزاب مهم را نامزد نکردید که حداقل یک عمل جمعی سیاسی به آن اطلاق شود؟

عباس عبدی نوشت: بیایید این ۸۰ نامزد را در یک قاب قرار دهیم و آن را با قاب جامعه ایران مقایسه کنیم؛ چه نسبتی میان آنها برقرار خواهد بود؟ از نظر ظاهر، پوشش، افکار سیاسی و فرهنگی، سبک زندگی، قومیت، دین و ارزش‌های دینی، پیشینه، رویکردهای حل مساله و اداره کشور و... بعید می‌دانم که بیش از ۳۰ یا ۳۵ درصد مردم را نمایندگی کنند.

یک فعال سیاسی اصلاح‌طلب نوشت: «برخی از حضور چند نامزد انتخاباتی دچار ترس و ناامیدی شده‌اند. نگران نباشید. آن‌ها در ساختار موجود اجازه رشدی بیش از این جایگاهی که هستند را ندارند.»

نیازی به گفتن نیست که نقد دوستان جبهه اصلاحات به معنای تایید دیگران یا سیاست‌های رسمی نیست. روشن است که مساله اصلی همه منتقدان، وجود آن دسته از سیاست‌های رسمی است که گمان می‌کنیم برای آینده کشور زیان‌بار است و نزد مردم موجب امیدآفرینی نمی‌شود. بنابر این نقد به منتقدین از این زاویه است که سیاست‌های آنان نیز به حل مساله کشور منتهی نخواهد شد.

عباس عبدی می گوید هر چند ظاهرا مخبر قصدی برای نامزدی ندارد، ولی ممکن است در نهایت مجبور شود یا مجبورش کنند.

برنامه‌ریزی جمعیتی دلبخواهی حکومت‌ها و اراده‌گرایانه نیست، بلکه باید با مقتضیات جامعه نیز سازگار باشد. با آغاز دهه ۱۳۹۰ و تحریم‌ها و ایجاد حس ناامیدی و مشکلات اقتصادی فرآیند مزبور تغییر کرد و با زایش دو باره امید در سال ۱۳۹۲ روند افزایشی‌زاد و ولد نیز آغاز شد و دو باره از سال ۱۳۹۶ روند کاهشی پیدا کرد.