زیباکلام: ترساندن مردم از بازگشت پایداری چی ها به مجلس، روشی بود که تنها برای یک دوره میتوانست کارساز باشد
اکنون بسیاری از آن ۲۴ میلیونی که به آقای روحانی رای دادند یا با «تکرار» رئیس دولت اصلاحات در انتخابات اسفند ۹۴ شرکت کردند، دچار تردید هستند یا دیگر نمیآیند، چون انتظار و مطالباتشان خیلی بیشتر از این است که صرفا دلواپسان وارد نهادهای انتخابی نشوند.
به گزارش سایت خبری مدآرا، شنیده میشود که قرار است در انتخابات اسفندماه که برای مجلس یازدهم برگزار خواهد شد، سختگیریهای کمتری نسبت به تایید نامزدهای اصلاحطلب صورت گیرد، اما پیامهای آشتیجویانه، مسالمتآمیز و در راستای گفتوگوی ملی و وحدت در چند ماه مانده به انتخابات سابقه داشته است. در همین راستاست که میبینیم آقای عباسعلی کدخدایی سخنگوی شورای نگهبان از برگزاری جلساتی با اصلاحطلبان خبر میدهد. باید تاکید کرد که نباید چنین برنامههایی تنها به قصد بالابردن مشارکت باشد. هر چند میزان مشارکت ارتباط مستقیم با منافع ملی دارد اما نمیتوان آن را هدف نهایی دانست که به نشان دادن در باغ سبز به اصلاحطلبان تعبیر شود.
از سوی دیگر برداشتی که از این تلاشها میشود ممکن است به این خاطر باشد تا گفته شود اصلاحطلبان میخواهند در انتخابات شرکت کنند و مساله بایکوت و کنارهگیری از انتخابات منتفی است، اما وقتی کار انجام شد و مرکب از پل گذشت، مثل مجلس دهم نامزدهای اصلی و شناسنامهدار اصلاحطلب کنار گذاشته شوند و اصلاحطلبان به اجبار با لیستی حداقلی که واقعا اصلاحطلب نیستند –و البته در جبهه پایداری و دلواپسان هم قرار ندارند- در انتخابات شرکت کنند که حاصل آن مثل فراکسیون ۱۰۰ نفره امید خواهد شد که دریغ از یک نطق قبل از دستور که از سوی این فراکسیون انجام شده باشد. یا آقای حسن روحانی که اصلاحطلبان ۲۴ میلیون نفر را به خط کرده و پای صندوقهای رای بردند، اما در نتیجه دچار وضعیت دیگری شدند.
با چنین تجربهای اصلاحطلبان دیگر نباید دچار اشتباه شوند و سهم خود مطالبه نمایند. اصلاحطلبان چند سال است که بحث گفتوگوی ملی را مطرح کردهاند، اما در این مدت اصولگرایان یک بار هم نگفتند که ما هم حاضریم که نه حتی آشتی ملی که صرفا گفتوگوی ملی انجام دهیم. در عین حال با نزدیک شدن به انتخابات آقای کدخدایی و سایر اصولگرایان میگویند که میخواهیم گفتوگو کنیم و با دید بازتری به مسائل نظارتی بپردازیم. بهنظر میرسد اصلاحطلبان از طرفی نباید نردبان اصولگرایان باشند و از طرف دیگر باید لیست حداقلی از اصلاحطلبان شناسنامهدار ببندند؛ البته نه کسانی که صرفا تندرو نیستند.
در این صورت اگر با این لیست حداقلی موافقت شد، اصلاحطلبان در انتخابات شرکت کنند، و اگر همان لیست حداقلی نیز پذیرفته نشد، اصلاحطلبان باید تصمیم دیگری اتخاذ کنند. البته برخی اصلاحطلبان مثل آقای سیدحسین مرعشی میگویند که باید در انتخابات حضور داشته باشیم تا از حضور جبهه پایداریها در مجلس جلوگیری کنیم ولی این همه مساله نیست. گرچه وی درست میگوید و پیش از این نیز گفتهایم که اگر در انتخابات اردیبهشت ۹۶ شرکت نمیکردیم جریانی که از ۸۴ تا ۹۲ قوه مجریه را در اختیار داشت، این جایگاه را برای خود نگه میداشت. یا اگر در انتخابات ۹۴شرکت نمیکردیم جبهه پایداری مجلس را از آن خود میکرد. این روش برای یک دوره میتوانسته کارساز باشد، اما بیاییم و تمام پتانسیل اجتماعی اصلاحطلبان را بهکار بگیریم که فقط اجازه ندهیم مجلس به دست جبهه پایداری بیفتد، نشاندهنده بیتوجهی به سطح توقعات مردم و بدنه اجتماعی جریان اصلاحات است که آن توقعات خیلی بیشتر از این است. اکنون بسیاری از آن ۲۴ میلیونی که به آقای روحانی رای دادند یا با «تکرار» رئیس دولت اصلاحات در انتخابات اسفند ۹۴ شرکت کردند، دچار تردید هستند یا دیگر نمیآیند، چون انتظار و مطالباتشان خیلی بیشتر از این است که صرفا دلواپسان وارد نهادهای انتخابی نشوند./ آرمان
اخبار مرتبط:
