چگونه اهداف قیمتی در تحلیل تکنیکال تعیین می‌شوند؟

اما، معنی تارگت چیست؟ تارگت، نقطه‌ای است که معامله‌گر بر اساس تحلیل‌های خود، انتظار دارد قیمت دارایی در آینده به آن برسد و در آنجا اقدام به برداشت سود (Take Profit) می‌کند. تعیین هدف قیمتی در تحلیل تکنیکال، یک هنر است که بر پایه محاسبات ریاضی، الگوهای تکراری و روانشناسی بازار بنا شده است.

تعیین هدف از طریق الگوهای کلاسیک نمودار

قدیمی‌ترین و پرکاربردترین روش‌های تعیین هدف، بر اساس الگوهای کلاسیک نمودار شکل گرفته‌اند که نشان‌دهنده تغییرات در ساختار عرضه و تقاضا هستند.

الگوهای برگشتی (Reversal Patterns) و اندازه‌گیری ارتفاع

الگوهایی مانند سر و شانه (Head and Shoulders) یا دوقلو (Double Top/Bottom)، سیگنال‌های قوی برای تغییر جهت روند هستند. روش تعیین هدف در این الگوها معمولاً بر اساس اندازه‌گیری ارتفاع الگو است.

• سر و شانه: هدف قیمتی در این الگو، با اندازه‌گیری فاصله عمودی بین بالاترین نقطه سر (Head) و خط گردن (Neckline) تعیین می‌شود. پس از شکست خط گردن، انتظار می‌رود قیمت حداقل به اندازه همین ارتفاع، در جهت مخالف حرکت کند. این اندازه، اولین تارگت بالقوه معامله‌گر خواهد بود.
• دوقلو/سه‌قلو: در این الگوها، فاصله عمودی بین قله‌ها و کف‌های الگو تا خط گردن (خطی که بین نقاط میانی الگو رسم می‌شود) اندازه‌گیری می‌شود. پس از تأیید شکست خط گردن، این ارتفاع به عنوان حداقل هدف قیمتی در نظر گرفته می‌شود.

الگوهای ادامه‌دهنده (Continuation Patterns) و اندازه‌گیری میله پرچم

الگوهایی مانند پرچم (Flag)، مثلث‌ها (Triangles) و گوه (Wedge) نشان می‌دهند که بازار صرفاً در حال استراحت پیش از ادامه روند قبلی است.

• پرچم‌ها: در الگوی پرچم، هدف قیمتی با اندازه‌گیری طول میله پرچم (Flagpole) تعیین می‌شود. میله پرچم، حرکت صعودی یا نزولی قوی و سریعی است که قبل از شکل‌گیری الگوی پرچم (استراحت) رخ داده است. پس از شکست، معامله‌گر انتظار دارد که قیمت حداقل به اندازه طول میله پرچم قبلی حرکت کند. این روش، یک هدف قیمتی قوی و منطقی بر اساس مومنتوم قبلی بازار ارائه می‌دهد.
• مثلث‌ها: در الگوهای مثلث، هدف قیمتی اغلب با اندازه‌گیری پهن‌ترین بخش مثلث (پایه آن) تعیین می‌شود و پس از شکست خط روند، این فاصله به هدف نهایی اضافه یا از آن کم می‌شود.

تعیین هدف با ابزارهای فیبوناچی: زبان ریاضی بازار

ابزارهای مبتنی بر دنباله فیبوناچی (Fibonacci Sequence)، پیشرفته‌ترین روش‌های تعیین هدف قیمتی هستند و فراتر از الگوهای ساده، به ماهیت ریاضی حرکات قیمت اشاره دارند.

سطوح گسترشی فیبوناچی (Fibonacci Extension)

در روندهای قوی، قیمت اغلب پس از یک اصلاح (Retracement)، به حرکت خود ادامه می‌دهد و از بالاترین یا پایین‌ترین نقطه قبلی فراتر می‌رود. سطوح گسترشی فیبوناچی، اهداف قیمتی را در خارج از محدوده نوسان اخیر تعیین می‌کنند.

• کاربرد: معامله‌گر پس از یک حرکت صعودی یا نزولی اولیه، سطوح گسترشی را از نقطه شروع حرکت تا نقطه اوج و سپس به نقطه پایان اصلاح اعمال می‌کند.
• سطوح کلیدی: مهم‌ترین سطوح هدف در این روش، سطوح ۱.۶۱۸% و ۲.۶۱۸% هستند. سطح ۱.۶۱۸% که به عنوان نسبت طلایی (Golden Ratio) شناخته می‌شود، اغلب به عنوان اولین هدف سوددهی (Take Profit 1) در نظر گرفته می‌شود. فراتر رفتن از این سطح، مسیر را برای رسیدن به ۲.۶۱۸% هموار می‌کند. این روش، یک ابزار حیاتی برای معامله‌گرانی است که به دنبال استفاده حداکثری از موج‌های روند هستند.

سطوح اصلاحی فیبوناچی (Fibonacci Retracement)

اگرچه سطوح اصلاحی عمدتاً برای تعیین نقاط ورود مجدد (Entry Points) استفاده می‌شوند، اما می‌توانند به طور غیرمستقیم هدف قیمتی را نیز مشخص کنند. اگر یک اصلاح تا سطح ۶۱.۸% فیبوناچی ادامه یابد، نشان‌دهنده یک اصلاح عمیق و قوی است که پس از آن، احتمال رسیدن قیمت به سطح گسترشی ۱.۶۱۸% به عنوان تارگت، بسیار افزایش می‌یابد.

تعیین هدف بر اساس مومنتوم و نوسان بازار

معامله‌گران حرفه‌ای از اندیکاتورها و ابزارهایی استفاده می‌کنند که نوسان و قدرت حرکت بازار را اندازه‌گیری می‌کنند تا اهداف قیمتی واقع‌بینانه‌تری تعیین کنند.

استفاده از اندیکاتورهای باند بولینگر (Bollinger Bands)

باندهای بولینگر دو خط نوسان‌پذیر هستند که در بالا و پایین یک میانگین متحرک رسم می‌شوند. این باندها محدوده‌ای را نشان می‌دهند که قیمت دارایی در آن در حال نوسان است.

هدف‌گذاری: در یک بازار باثبات، هدف قیمتی می‌تواند باند بالایی (برای معامله خرید) یا باند پایینی (برای معامله فروش) باشد. معامله‌گرانی که استراتژی‌های بازگشت به میانگین (Mean Reversion) را دنبال می‌کنند، زمانی که قیمت به باند مخالف می‌رسد، سود خود را ثبت می‌کنند. هرچند، در روندهای قوی، هدف‌گذاری تنها بر اساس باندهای بولینگر می‌تواند خطرناک باشد؛ زیرا قیمت می‌تواند به موازات باند حرکت کند.

کانال‌های روند و خطوط میانی

رسم کانال‌های روند (Trend Channels) با استفاده از خطوط موازی، یکی از ساده‌ترین روش‌های هدف‌گذاری است.

هدف‌گذاری: اگر قیمت به کف کانال (حمایت) برسد و سیگنال خرید بدهد، هدف منطقی می‌تواند خط میانی کانال باشد. در صورت شکست خط میانی، هدف بعدی سقف کانال (مقاومت) خواهد بود. این روش، اهداف را بر اساس ساختار کلی حرکت بازار و بدون نیاز به محاسبات پیچیده تعیین می‌کند.

مقاومت‌ها و حمایت‌های تاریخی: نقاط مرجع روانی

در بسیاری از موارد، اهداف قیمتی به سادگی در جایی تعیین می‌شوند که تاریخچه بازار نشان داده است، فروشندگان یا خریداران قوی در آنجا فعال بوده‌اند. این سطوح، که به عنوان حمایت‌ها (Supports) و مقاومت‌های (Resistances) کلیدی شناخته می‌شوند، نقاط عطف روانی مهمی در نمودار هستند.

قله‌ها و کف‌های قبلی (Historical Highs/Lows)

یک اصل اساسی در تحلیل تکنیکال این است که مقاومت‌های شکسته شده به حمایت تبدیل می‌شوند و حمایت‌های شکسته شده به مقاومت تبدیل می‌شوند.

تعیین هدف: اگر قیمت در یک روند صعودی، مقاومت مهمی را شکسته باشد، معامله‌گر می‌تواند اولین هدف خود را روی قله مهم بعدی که در تاریخچه نمودار مشخص شده است، قرار دهد. این نقاط، جایی هستند که بیشترین احتمال واکنش قیمت وجود دارد، زیرا بسیاری از معامله‌گران در آنجا دستورات حد سود خود را قرار داده‌اند.

نتیجه‌گیری: هنر ترکیب روش‌ها (Confluence)

تعیین اهداف قیمتی موفق، هرگز نباید صرفاً بر اساس یک روش واحد باشد. معامله‌گران حرفه‌ای از مفهوم همگرایی (Confluence) استفاده می‌کنند؛ به این معنی که برای تأیید یک هدف قیمتی، به دنبال سیگنال‌های تأییدی از چندین ابزار مختلف هستند.

هنگامی که چندین ابزار تحلیل تکنیکال، یک نقطه قیمتی واحد را به عنوان هدف تأیید می‌کنند، میزان اطمینان به آن تارگت به شکل چشمگیری افزایش می‌یابد.

۶