کیانوش عیاری از بیمارستان مرخص شد

آقای بیضایی با آنکه در سال‌های اخیر به اضطرار به خارج‌نشینی روی آورد، اما می‌توان او را از ایرانی‌ترین هنرمند این سرزمین دانست. او تنها یک هنرمند نبود؛ چه به‌دلیل وجه پژوهشی، چه تدریس، چه ترجمه، اطلاق متفکر به او سزاوارتر است. وجه برجسته آثار نمایشی او چه در تئاتر، چه در سینما و حتی در نوشتار، عمق نگرش متفاوت‌اش به مسائل است و تسلط توأمان‌اش به ادبیات، تاریخ و فرهنگ به‌گونه‌ای است که موضوع در دستان او همچون موم ورز می‌خورد، شکل می‌گرفت و به‌نفع اندیشه‌اش مصادره می‌شد.

جعفر پناهی، کارگردان سینما در واکنش به درگذشت بهرام بیضایی نوشت: سینمای ایران به او بدهکار است؛ نه فقط برای آثارش، بلکه برای شرافتی که به اندیشه و هنر بخشید. او رفت، اما آنچه ساخت و کاشت، در تصویر، در کلمه و در وجدان ما زنده مانده است.

علی رغم این که هم اهالی سینما بار‌ها از جالی خالی بیضایی در ایران گفته بودند و خود او نیز مکررا بر هویت ایرانی خود تایید داشت و از مسئولیت سنگین ایرانی بودن می‌گفت، اما بعد از رفتن به آمریکا و آغاز تدریس در استنفورد هرگز به ایران بازنگشت.