وی ادامه داد: بر اساس آخرین آمار ستاد مبارزه با مواد مخدر میزان مصرف مواد مخدر بین خانم‌ها و دانشجویان دختر افزایش یافته است. این موضوع بسیار نگران کننده است؛ چرا که این دانشجویان قرار است که مادران آینده و تربیت کننده نسل بعدی جامعه باشند.
رئیس مرکز مشاوره و سلامت دانشگاه علم و صنعت اضافه کرد: در حال حاضر سن مصرف مواد مخدر ۱۲ سال است. این موضوع برای دانشگاه‌ها نیز خطر آفرین است؛ چرا که این افراد در چند سال آینده دانشجو خواهند شد. بنابراین انتظار داریم که در سال‌های آینده با افزایش اعتیاد جوانان مواجه باشیم.
وی در پاسخ به پرسش خبرنگار مبنی بر اینکه «چرا دانشگاه‌ها در کنترل استعمال دخانیات توسط دانشجویان به ویژه در محیط دانشگاه‌ها موفق نبوده‌اند» گفت: این موضوع علت‌های مختلفی دارد که ناکافی بودن بودجه یکی از دلایل مهم آن است. در حال حاضر به غیر از بودجه‌های قطره چکانی که ستاد مبارزه با مواد مخدر به دانشگاه‌ها می‌دهد، هیچ بودجه دیگری برای مهار این معضل به دانشگاه‌ها تعلق نمی‌گیرد.
شیرزادی جاوید با اشاره به اینکه نبود سیاست گذاری مناسب در دانشگاه‌ها دلیل دوم گرایش دانشجویان به استعمال دخانیات است، گفت: متاسفانه مراکز مشاوره و دفاتر سلامت در دانشگاه‌ها وظیفه اصلی مبارزه با استعمال مواد مخدر را بر عهده دارند. در حالی است که این موضوع، یک موضوع فرا مدیریتی است. به این معنا که فقط فعالیت یک حوزه یا واحد برای مهار این آسیب کافی نیست و باید همه ارکان اصلی دانشگاه‌ها مانند معاونت آموزشی یا معاونت دانشجویی نیز احساس تعهد و مسئولیت کنند و فعالیت داشته باشند.
استادان احساس مسئولیت کنند
رئیس مرکز مشاوره و سلامت دانشگاه علم و صنعت درباره علل قبح شکنی برخی دانشجویان در استفاده از دخانیات در محیط دانشگاه‌ها مطرح کرد: شاید بتوان گفت که تغییر نسل یکی از مهمترین علل اینگونه رفتارهاست. نسل فعلی دانشجویان نسبت به برخی از موضوعات که برای نسل‌های گذشته یعنی دهه ۶۰ یا۷۰ مهم بوده و جزو خطوط قرمز آنان بوده، حساسیتی ندارند و نمی‌خواهند این موضوعات را رعایت کنند. بنابراین این افراد اقدام به قبح شکنی مانند مصرف دخانیات در حیاط دانشگاه می‌کنند.
وی اضافه کرد: به عقیده بنده عوامل گوناگون مانند نبود سیاست گذاری متناسب با ذائقه نسل فعلی، درک نکردن نسل فعلی از سوی مسئولان و خانواده و نبود برنامه ریزی صحیح توسط ارکان مدیریتی در قبح شکنی دانشجویان و جوانان تاثیر گذار بوده است.
شیرزادی جاوید با تاکید بر ظرفیت مناسب استادان در دانشگاه‌ها برای تاثیرگذاری بر دانشجویان عنوان کرد: استادان در این باره باید احساس تعهد و مسئولیت بیشتری کنند و در کلاس‌های درس یک یا دو دقیقه درباره آسیب‌های مواد مخدر و دخانیات برای دانشجویان صحبت کنند. یا تجربه‌های سایر دانشجویان که درگیر این مواد هستند و از روال زندگی طبیعی و مسیر موفقیت دور شده‌اند را برای آنان بازگو کنند.
ضعف خلاقیت در حوزه رسانه و فرهنگ
رئیس مرکز مشاوره و سلامت دانشگاه علم و صنعت با اشاره به اجرای ناقص برخی قوانین در موضوع مبارزه با اعتیاد دانشجویان بیان کرد: هم اکنون طرح پیام (پیشگیری از مصرف مواد در دانشجویان) در اکثر دانشگاه ها کنار گذاشته شده است. علت این موضوع نیز این است که تمام ارکان‌های مدیریتی در دانشگاه‌ها با یکدیگر همبستگی نداشتند. همچنین در ابلاغ به تمام دانشکده‌ها نیز کوتاهی شده است. در نهایت طرحی که همراه با بازخوردهیا مناسبی بود، دیگر اجرا نمی‌شود.
وی با تصریح بر اینکه نباید تنها از دانشجویان در برابر اعتیاد محافظت شود، گفت: استادان و کارکنان نیز در این موضوع هم می‌تواننند خود آسیب پذیر باشند و نیاز به مراقبت نیاز داشته باشند و هم اینکه می‌توانند به دانشجویان کمک کنند.
شیرزادی جاوید اضافه کرد: ذائقه دانشجویان نسبت به نسل‌ها گذشته تغییر کرده است و برنامه‌هایی که برای آنان در نظر گرفته می‌شود، دیگر جذاب و تاثیر گذار نیست. ما در خلاقیت در حوزه‌های فرهنگی و رسانه ضعف داریم.
اعمال محدودیت برای دانشجویان قبح شکن بی‌تاثیر است
رئیس مرکز مشاوره و سلامت دانشگاه علم و صنعت با بیان اینکه تجربیات نشان می‌دهد که اعمال محدودیت‌ها نمی‌تواند در حل مشکلات با ریشه فرهنگی یا روانی تاثیر گذار باشد، گفت: به عقیده بنده اعمال محدودیت مناسب نیست و در چند سال گذشته نیز گاهی این محدودیت‌ها وجود داشتند، ولی خروجی مطلوبی به همراه نداشتند. زمانی که دانشجویان معتاد به مواد مخدر یا دخانیات یا مشروبات الکلی دانشگاه را ترک می‌کنند و وارد جامعه می‌شوند، به مراتب دچار آسیب‌های بیشتری خواهند شد و از سوی دیگر آسیب‌هایی به مراتب بیشتری نیز برای جامعه به وجود خواهد داشت.
وی با تصریح بر اینکه مسئولان دانشگاه‌ه‌ها باید این تفکر را که «تا می‌توانند آسیب را از محیط دانشگاه دور کنند» را اصلاح کنند، خاطرنشان کرد: دانشگاه نیز جزئی از اجتماع است و زمانی که فرد آسیب زا از دانشگاه خارج می‌شود برای قشرهای دیگر خطر آفرین خواهد بود.
