بیشتر حرف‌های «فراستی» غلط است
یک نوسشنده نوشت: مشکل فراستی، مشکل خیلی‌هاست. او ایدئولوژی‌‌زده است و به‌سختی بدون عینک گرایش سیاسی‌اش (لابد سوسیالیسم، یا قبلا کومونیسم)، می‌تواند فیلمی را بررسی کند. نقد شفاهی او جلوی دوربین، شلخته است.
به گزارش سایت خبری مدارا، معین شاعر و نویسنده معروف، یادداشتی در نقد مواضع اخیر مسعود فراستی، منتقد جنجالی منتشر کرده است.
* مشکل فراستی، مشکل خیلی‌هاست. او ایدئولوژی‌‌زده است و به‌سختی بدون عینک گرایش سیاسی‌اش (لابد سوسیالیسم، یا قبلا کومونیسم)، می‌تواند فیلمی را بررسی کند. نقد شفاهی او جلوی دوربین، شلخته است.
* یک جمله در نقد فنی است و بعد جمله‌ای در نقد سیاسی و اخلاقی و الخ. الحمدلله منتقدان جدی را از دور‌و‌بر خود تارانده و دیگر با کسی که توانایی مباحثه داشته باشد، هم‌میز! نمی‌شود.
* همین چیزها به نزول او دامن زد. فکر می‌کنم حرف‌های سال‌های اخیرش بیشتر “موضع‌گیری” بودند تا “نقد سینمایی”. با بسیاری از این موضع‌گیری‌ها شخصا موافق بوده‌ام اما همچنان نمی‌فهمم چطور ممکن است “راشومون” را بد بدانی و “به وقت شام” را خوب؟ چنین نظراتی، خروجیِ یک دستگاه فکری منطقی و منسجم است؟
* با‌وجوداین، اگر منصف باشیم، فراستی درباره‌ی سینمای ایران حرف‌های درستی که زده، بیشتر از حرف‌های غلطش است. گاف ناجور اخیر و حمله‌های گسترده به او (نه خودِ حمله‌‌ها، بلکه شدت و گستردگی‌اش) بنظرم رسید که فرصت‌طلبانه، انتقام‌جویانه و گاهی چرک است: آقاموشه توی تله افتاد. این بداخلاقی را خود فراستی گاهی در ارتباط با دیگرانی مرتکب شده بود.
* سینمای اخته‌ی ایران، که به‌زحمت در ده سال اخیر ده‌تا فیلم قابل‌تامل ساخته و در پول بی‌حساب و مشکوک غرق شده، معلوم است که از نقد و منتقد [حالا هر کی] متنفر است. می‌گویند نقد باید سازنده باشد.
* منظورشان این است که نقد باید خنثی، مهربانانه و همراه با قدری پدرسوختگی و کارت‌به‌کارت باشد. این هم خرافه‌ای است. اتفاقا نقد هست که بکوبد و از راه تخریبِ اثر و زدن و له کردنِ چیزِ باطل، سازندگی دارد.
اخبار مرتبط:
