حاج قاسم سلیمانی تأکید داشت که باید نگاه خانوادگی داشت به مردم. یعنی آقایان همان‌طور که فرزندان خود را می‌بینند، مردم را هم ببینند. این منطق شهید سلیمانی است حالا آن را بگذارید کنار موضع گیری فلان نماینده پر ادعا که برای دیگران در ماجراهای اخیر مجازات‌های شداد و غلاظ می‌طلبد و می‌گوید “عوامل ناآرامی‌ها باید ۵ یا ۱۰ روز بعد دستگیری اعدام شوند.” اما فرزند خودش به جرم رابطه با منافقین به زندان می‌افتد و… انگار فقط برای بچه‌های مردم می‌شود تقاضای اعدام کرد اما فرزند خود را جور دیگری باید دید. واقعا نگاهی چنین با منهج سلیمانی چه نسبتی می‌تواند داشته باشد جز “تباین”؟!
سلیمانی همه توانش را برای “وصل کردن” به میدان می‌آورد. می‌کوشید رابطه‌های آسیب دیده و حتی قطع شده را دوباره وصل کند .
سردار می‌دانست با اقلیت نمی‌توان کشور را اداره کرد. می‌دانست که ایران برای پیشرفت به ظرفیت خدادادی همه فرزندان خود نیاز دارد. ظرفیت‌هایی که چون در خدمت کشور قرار گیرد، سربلندی جهانی را به ارمغان می‌آورد. او هیچ ادعایی نداشت و برای خود هم جز سربازی نقش قائل نبود. به همین خاطر هم وصیت کرد که بر سنگ مزارش بنویسند “سرباز سلیمانی” بدون هیچ پیشوند و پسوند دیگر.
او سربازی بود که امنیت را برای همه تولید می‌کرد. هیچگاه خط‌کش برنمی داشت و میان مردم بگذارد و کسی را محروم کند. هیچگاه به طلبکاری سخن نمی‌گفت.
