بازخوانی بیانات رهبر انقلاب بعد از حمله به کوی دانشگاه در سال ۱۳۷۸/شعارهای دانشجویان مجوزی برای ورود به دانشگاه نیست؛ کسی حق خشونت ندارد/ حمله به دانشگاه محکوم است ولو به اسم دفاع از دین و ولایت باشد

به گزارش سایت خبری مدارا؛ در سال ۱۳۷۸، گروهی از لباس شخصی ها و ماموران نیروی انتظامی به کوی دانشگاه تهران حمله کردند و بسیاری از دانشجویان معترض را مورد ضرب و شتم قرار دادند. دو هفته بعد از این حادثه، رهبر انقلاب دانشجویان آسیب دیده – از جمله دانشجویی که در این حمله یک چشم خود را از دست داده بود- را به یک نشست دعوت و از آنها دلجویی کردند.

با توجه به وقایع شب گذشته که طی آن حادثه مشابهی این بار در دانشگاه صنعتی شریف رخ داد و گروهی برخلاف مصوبه مجلس در ممنوعیت ورود افراد مسلح و نیروهای نظامی و انتظامی به دانشگاه ها، وارد “شریف” شدند و به ضرب و شتم دانشجویان پرداختند، مناسبت دارد سخنان رهبر معظم انقلاب بعد از حوادث کوی دانشگاه را بازخوانی کنیم:

حرفهاى گفتنى زیاد است؛ اما مطلبى که از نظر من مهم تر از همه است و ذهن مرا مشغول کرده، حمله به خوابگاه جوانان و دانشجویان است. این حادثه تلخ، قلب مرا جریحه‌دار کرد؛ حادثه غیرقابل قبولى در جمهورى اسلامى بود. حمله به منزل و مأوا و مسکنِ جمعى – بخصوص در شب یا در هنگام نماز جماعت – به هیچ وجه در نظام اسلامى قابل قبول نیست.

جوانان این کشور – چه دانشجویان و چه غیر دانشجویان – فرزندان من هستند و هرگونه چیزى که براى این مجموعه‌ها مایه اضطراب و ناراحتى و اشتباه در فهم باشد، براى من بسیار سخت و سنگین است. هرکسى بوده، فرق نمى‌کند؛ چه در لباس نیروى انتظامى، چه در غیر آن. مسلماً با کسانى‌که در نظام جمهورى اسلامى تخلّف مى‌کنند، باید برخورد شود؛ اما با کسى که تخلّفى نکرده است؛ کسى‌که در خانه خود در حال استراحت است، آن هم در محیط جوان دانشجویى، کار بسیار خطا و ناروایى است اگر برخورد شود.

این که صد نفر یا دویست نفر از کوى دانشگاه خارج شدند و حرفهایى زدند و شعارهایى دادند، بهانه و مجوّزى نمى‌شود براى این‌که کسانى، در هر لباس و با هر نامى، وارد آن محیط شوند و کارهاى ناروایى انجام دهند؛ بخصوص وقتى که نام مقدّس نیروى انتظامى در میان مى‌آید، عملى که موجب شود نیروى انتظامى بدنام گردد، قضیه را سخت‌تر مى‌کند. شما مى‌دانید که امروز نیروى انتظامى در اطراف کشور، در جاده‌ها، در مرزها، در برخورد با اشرار، چه جانفشانیهایى مى‌کند و چه زحماتى مى‌کشد. چقدر از اینها براى حفظ امنیت ما، جان خود را از دست مى‌دهند. با این حال، به‌وسیله چند نفر عملى انجام شود که چهره این خدمتگزاران در نظر بعضى تیره گردد؛ آیا این انصاف است؟!

… وقتی هیجانات کور، پا وسط بگذارند، دشمن فورا استفاده خواهد کرد. بارها گفته‌ام، باز هم تکرار می ‌کنم، من معتقدم که جوان مملکت بایستی در همه میدان‌ها حضور و آمادگی داشته باشد، منتها با انضباط. اینگونه حرکاتی که ملاحظه شد کسانی به دانشگاه حمله کنند، ناشی از بی‌انضباطی است. با هر نامی انجام بگیرد، غلط و محکوم است. اگر با نام دفاع از دین هم انجام بگیرد، غلط است، اگر با نام دفاع از ولایت هم انجام بگیرد، غلط است. مگر من بارها نگفته‌ام که در اجتماعات کسانی که مخالفند، هیچ‌کس نباید رفتار خشونت‌آمیز داشته باشد، چون این، دشمن را خوشحال می‌کند. بارها ما این حرف‌ را گفتیم، چرا گوش نکردند؟!

چرا گوش نمی‌کنند؟! حتی اگر یک چیزی که خون شما را به جوش می‌آورد، مثلا فرض کنید اهانت به رهبری کرده‌اند، باز هم باید صبر و سکوت کنید. اگر عکس من را هم آتش زدند و یا پاره کردند، باید سکوت کنید… .