عصبانیت شدید شریعتمداری کیهان از وضع حجاب
پدیده کشف حجاب خاستگاه و ریشه بیرونی دارد و علاوه بر سرویس‌های اطلاعاتی بیگانه کسانی هم در داخل کشور برای این هنجار‌شکنی اجیر شده‌اند.
به گزارش سایت خبری مدارا: حسین شریعتمداری، مدیرمسئول روزنامه کیهان، در یادداشتی با عنوان «دیدید که فریب خورده‌اید؟!» با حمله تند به دولت، مجلس و قوه قضائیه، موضوع حجاب را «توطئه‌ای طراحی‌شده از سوی دشمنان» توصیف کرد و مدعی شد «متاسفانه این عزیزان در ماجرای مورد اشاره فریب خورده‌اند!» او حتی لایحه عفاف و حجاب را «نه مانع که عامل گسترش بی‌حجابی» معرفی کرد.
حسین شریعتمداری در یادداشت خود، صراحتاً خطاب به مسئولان نوشت: «مگر جوانان این مرز و بوم مقدس را فرزندان خود نمی‌دانید؟ اگر پاسخ مثبت است، پرسش دیگر آن است که چرا برای نجات شماری از آنان که به بلای خانمانسوز بی‌حجابی گرفتار شده‌اند کاری نمی‌کنید؟!»
او درباره لایحه عفاف و حجاب با لحنی متهم‌کننده افزود: «این لایحه نه فقط از پدیده پلشت بی‌حجابی جلوگیری نمی‌کند، بلکه به گسترش بی‌حجابی نیز دامن می‌زند… با توجه به گسترش بدون مانع پدیده خانمانسوز کشف حجاب، این احتمال قوت بیشتری گرفته است که انگار هدف نهایی ـ و البته پنهان ـ لایحه یادشده، گسترش بی‌حجابی و برداشته شدن موانع پیش روی این پدیده پلشت بوده است!»
مدیرمسئول کیهان با صراحتی کم‌سابقه نوشت: «باید گفت که متاسفانه این عزیزان در ماجرای مورد اشاره فریب خورده‌اند! همان هنگام نیز در یادداشتی با عنوان “مسئولان محترم باور بفرمائید فریبتان داده‌اند” به این نکته پرداخته بودیم.»
او سپس راه‌حل خود را چنین شرح داد: «مقابله با این جریانات هنجارشکن و پادو‌های داخلی دشمن نیازمند کشف آنها و قاطعیت در برخورد پشیمان‌کننده با آنان است. اگر مسئولان، جوانان میهن اسلامی را فرزندان خود می‌دانند باید نجات فریب‌خوردگان از چنگال پدیده پلشت کشف حجاب را تکلیف شرعی و انسان‌دوستانه خود بدانند.»
در این یادداشت، شریعتمداری حتی به صراحت از «نقشه خارجی برای کشاندن موضوع حجاب به بحران ملی» سخن گفته و با استناد به بیانات رهبر انقلاب نوشته است: «کسانی نشستند و نقشه کشیدند و برنامه‌ریزی کردند که حجاب بشود یک مسئله در کشورمان. در حالی که چنین مسئله‌ای در کشور وجود نداشت. مردم داشتند زندگی می‌کردند با شکل‌های مختلف.»
این لحن اتهام‌زن و امنیتی، مطابق نقد کارشناسان، همچنان نگاه کیهان را در چارچوبی محدود و یک‌سویه نگه می‌دارد؛ نگاهی که مسئله‌ای پیچیده و اجتماعی را صرفاً به پروژه‌ای سیاسی و امنیتی تقلیل می‌دهد و در عین حال، با زبان هشدار و تهدید، حتی مسئولان نظام را هم از اتهام «فریب خوردن» مصون نمی‌گذارد.
اخبار مرتبط:
