اما مسأله اصلی اصولاً فایده نوشتن چنین برنامه‌هایی است وقتی به تجربه درمی‌یابیم که یا به آن عمل نمی‌شود و یا عملاً میزان عمل به آن آنقدر غیرواقعی و اندک و با درصدهای پائین است که اگر نبود هم شاید همین اتفاق در عمل می‌افتاد و شاید هم بهتر و بیشتر. و این نشان می‌دهد که متاسفانه نظام تصمیم‌گیری در کشورمان چندان دل خوشی از برنامه‌های بلندمدت ندارد و به امر موقت و تصمیمات و عملکردهای موقت از سر بازکنی و فعلاً امروز و این ماه و این سال را بگذرانیم تا بعد ببینیم خدا چه می‌خواهد، خو کرده است. این دوره که حسابی نورعلی نور هم شده و دولت و مجلس همسو که به نظر می‌رسید کوچکترین مشکلی با هم ندارند بیشتر به این قضیه دامن می‌زنند اما به آهستگی و رفته رفته دعواهای کوچک و بزرگی هم پیدا کرده‌اند که البته در میان خبرهای داغ تشنجات این روزها، چندان تیتر نمی‌شود.
رئیس پارلمان می‌گوید وزیر اقتصاد گویا خسته است و لذا باید بیشتر به اقتصاد سروسامان بدهد و وزیر هم می‌گوید خسته نیستم و با زبان بی‌زبانی و غیرمستقیم ادامه می‌دهد که شبانه روز در تلاشیم تا توقعات هزینه‌ای پارلمان را در حد توان برآورده کنیم. رئیس سازمان برنامه را با توپ و تشر به پارلمان فرا می‌خوانند که چرا به مجلس نیامدی و بودجه اشتغال را نمی‌دهی و او هم سراسیمه خود را به پارلمان می‌رساند و می‌گوید وقتی گفتیم که درآمدهایی که پیش‌بینی کرده‌اید خیالی است و به دست نمی‌آید حالا چرا یقه مرا می‌گیرید. از کجا بیاوریم که بدهیم؟
به نظر نمی‌رسد که این مناقشه به این زودی‌ها به سرانجام برسد هر دو طرف هم توصیه می‌کنند که نباید به همگرایی دولت و مجلس آسیب زد اما ظاهراً هیچکدام به ریشه ماجرا چندان توجهی ندارند که باید دست از تصمیمات کوتاه‌مدت و موقتی برداشت و به برنامه عملی و علمی و بلندمدت و آینده‌نگر با همه دشواری‌ها و سختی‌ها و تنگناهایش تن داد.
نه نماینده باید برای خوشامد خود و یا اهالی شهر و دیارش برای ایجاد محبوبیت و کسب وجهه بین اقشار جامعه تکلیف مالایطاق معین کند و بدون اطمینان از منابع درآمدی قابل حصول و مطمئن، هزینه برای کشور بتراشد و خلاف قوانین بالادستی چیزی را تصویب کند و نه دولت باید زیر بار خواسته‌های غیرمعمول و روند غیرمنطقی و خلاف سند بیست ساله و برنامه پنجساله برود به همین دلیل است که خود رئیس پارلمان متوسط عملکرد نظام اجرایی در برنامه‌های پنجساله را حدود سی درصد اعلام می‌کند و غیرمستقیم اعتراف می‌کند که به این ترتیب اصلاً تهیه و تصویب برنامه‌های پنجساله به چه کاری می‌آید وقتی قرار نیست مطابق آن عمل کنیم؟
دولت و مجلس باید به شدت مراقبت کنند تا بودجه سال آینده با کمترین انحراف و با کمترین آثار تورمی و کسری تصویب شود. مردم از این بی‌برنامگی و بیماری مزمن نظام برنامه‌ریزی معیوب و مسأله آفرین و تورم زا خسته شده‌اند.
