ارگان مطبوعاتی صداوسیما:‌ نگار جواهریان و لیلی رشیدی مروج بی‌اخلاقی‌اند/ نمایش «مخاطب» درحال عادی‌سازی تجاوز‌است

به گزارش سایت خبری مدارا؛ روزنامه جام جم در گزارشی به اجرای نمایش «مخاطب» واکنش تندی نشان داده و این اثر نمایشی را مروج بی‌اخلاقی توصیف کرده است!

ارگان مطبوعاتی صداوسیما در یادداشتی با حمله به این اثر نمایشی نوشته است:

* نمایش «مخاطب» به کارگردانی جابر رمضانی که اجرایش از روز ۱۱ خرداد متوقف شده‌بود، دوباره به صحنه رفت.

* نمایش مخاطب با بازی نگار جواهریان، لیلی رشیدی، علی باقری و جابر رمضانی روی صحنه می‌رود.

* نمایش «مخاطب» براساس یک متن خارجی نوشته تیم کراوچ اجرا شده اما کارگردان ایرانی سعی کرده‌است به بهانه ایجاد تعامل با مخاطب، روح اثر اصلی را نادیده بگیرد.

* نتیجه نمایشی شده‌است که علاوه بر نداشتن ساختار حرفه‌ای، از نظر محتوا نیز دچار ایراداتی جدی است و حاصل کار، اثری از آب درآمده که با معیارهای عرفی و شرعی جامعه ایرانی در تضاد است.

* نمایش حول محور تجاوز‌به‌عنف می‌گردد و روایت‌هایی از رفتارهای جنسی بی‌مرز را عرضه می‌کند!

* در واقع حرف نمایش به جای زنهار، ترویج بی‌اخلاقی و عادی‌سازی تجاوز‌است.

* «مخاطب» اصولا به لحاظ تکنیکی یک نمایش حرفه‌ای نیست. شیوه اجرایی آن تکراری و کلیشه‌ای است.

* بازیگران در طول نمایش بین تماشاچیان نشسته‌اند و هرگاه نوبت‌شان می‌شود، حرف می‌زنند و درخصوص روایتی که تعریف می‌کنند، نظر تماشاچیان را نیز می‌پرسند و اغلب به دلیل موارد اخلاقی بی‌پرده و اتهامات جنسی به جامعه ایرانی، بی‌پاسخ می‌ماند.

* چطور این نمایش ایستا، کشدار و بدون ریتم یا روایتی صرفا رادیویی توانسته به اجرا در یک سالن حرفه‌ای برسد؟ همچنان که اشاره شد نمایش حول محور روایت شخصی بازیگران از تجربه روابط غیراخلاقی شنیع است که با تاکید مکرر و تصویرسازی‌های منزجرکننده همراه می‌شود، روایت‌هایی که حتی شرح یک‌خطی آنها، محتوایشان را آشکار می‌کند.

* مخاطب عادی با خواندن خلاصه روایت‌ها و بدون اطلاع از قوانین ارزشگذاری و نظارت برهنرهای نمایشی، می‌فهمد این اثر مطلقا قابلیت اجرا ندارد.

* با عذر خواهی از خوانندگان، به صورت سربسته به برخی موارد اشاره می‌شود:

* تجاوز یک پدر به دختر باردارش و فیلمبرداری از آن در حضور زنش که مادر دختر است !

* تجاوز برادر به خواهرش و کشتن خواهر!

* سراسر نمایش مملو از عبارات مشمئزکننده و تصویرسازی‌های مکرر در مکرر از صحنه‌های تجاوز است. گویی نمایش قطعه پازل داخلی برای عادی‌سازی بی‌اخلاقی در جامعه ایرانی است.